Hey Lezers!
Een tijdje geleden zag ik op mijn Facebook account een vraag passeren van een kennis. Hij zocht namelijk mensen die een review wilden schrijven over zijn eerste boek. Natuurlijk reageerde ik meteen en raadt eens, ik mocht een exemplaar beoordelen! Leuk he! Hierbij volgt dus mijn kritische maar eerlijke review van het eerste boek van Mathias Maho, Ruiters van de nacht.
Eerst een woordje over de cover. Op het eerste zicht is het een mooie cover die me een fijn, dromerig gevoel geeft. Het geeft het magische karakter van het verhaal goed weer. Echter dacht ik dat, de cover in combinatie met de titel, het over een jeugdboek ging terwijl het wel degelijk voor volwassenen is. Het mocht wat stoerder naar mijn mening.
Net zoals de schrijver nieuw is in de schijfscene, zo ben ik nieuw in de fantasywereld. Normaal gesproken koop ik nooit zulke boeken, maar dit was de uitgelezen moment om ook dit genre eens een kans te geven. Met volle moed begon ik te lezen in dit boek. In het begin duurde het even voor ik mee was, een nieuwe schrijfstijl en genre maakte het me niet gemakkelijk, maar eens ik gewend was aan Mathias zijn manier van schrijven las het als een trein. In één ruk las ik hoofdstukken uit en kon ik het boek zelfs moeilijk wegleggen, top!
Nu het verhaal. Zoals ik eerder al heb vermeld, ben ik geen kenner van de fantasywereld. Daarom was het enorm wennen aan alle vreemde namen, spreuken en voorwerpen. Ik heb letterlijk een lijstje bijgehouden om op te kunnen zoeken wat wat weer was haha. Helaas was er ook iets wat ik wat minder vond aan het hele verhaal. Het boek noemt Ruiters van de nacht, maar de eerste keer dat hier naar verwezen wordt is ongeveer in de helft. Het duurt zeer lang voor men tot de essentie van het boek komt en tegen dat men daar dan is, zit je alweer aan de laatste 5 hoofdstukken. De aanloop naar het onderwerp duurt letterlijk een hele boek. Dit vond ik persoonlijk minder, ik wilde meer lezen over de Ruiters in plaats van hoe het hoofdpersonage er uiteindelijk raakt. Voor mij zou het boek ook een andere titel kunnen gehad hebben.
Als laatste zou ik met een groot woord willen afsluiten. Ondanks de enorme aanloop van het verhaal is het zeer leuk en vlot geschreven. Hier en daar zitten wat rare woordjes en ik heb zelfs een grammatica fout gevonden 😉 maar je voelt de passie er vanaf stralen. Je merkt dat dit boek met liefde voor het vak is geschreven en ook hoe de personages weergegeven worden gaf me bij momenten kippenvel. Elk personage werd zo beschreven dat ik me bij letterlijk iedereen kon vergelijken en dat vond ik geweldig. Dat in combinatie met dat het leest als een trein maakte dat ik echt werd opgezogen in het verhaal en haast droomde dat ik op de vlucht was voor een arkaswoel. Dus bij deze, Mathias, het is een super leuk boek. Je stijl is goed, het verhaal mocht iets sneller op gang komen, nu miste ik de essentie, maar je doet het met passie en dat lees en voel je. Doe zo verder en moest je ooit een kandidaat zoeken voor je tweede boek, denk dan maar eens aan mij!
Nog eens bedankt voor de foto’s btw 😉
Groetjes,
Daisy
greendaisys.wordpress.com 