Ook deze keer ga ik je laten verdiepen in een boek dat ik heb gelezen. Ik koos voor het boek De fotograaf van Auschwitz – Luca Crippa en Maurizio Onnis. Het boek gaat over moed, overleven, zwijgen en gehoorzamen. Echt het perfecte boek om eens stil te staan bij de geschiedenis die de wereld voor goed heeft veranderd.
Iedereen kent de foto’s van de gevangenen in Auschwitz en die van de slachtoffers van Mengeles wetenschappelijke onderzoeken. Maar wíe nam die foto’s? Een SS’er? Mengele zelf?
Wilhelm Brasse, gevangene nummer 3444 in Auschwitz, werd van 1940 tot 1945 gedwongen om met ‘Deutsche Gründlichkeit’ elk gruwelijk detail van het kampleven op foto’s vast te leggen. Dagelijks geconfronteerd met de wanhoop en het lijden van de gevangenen, realiseerde Brasse zich dat hij iets moest doen om deze misdaden openbaar te maken. Keer op keer riskeerde hij zijn leven door foto’s en negatieven in handen van het Poolse verzet te spelen.
Toch vond Brasse zelfs in de dodenkampen onverwachte blijken van hoop: de moed van de verzetsstrijders, een klein, vriendelijk gebaar en het vinden van liefde op de onwaarschijnlijkste plek op aarde, overtuigden Brasse ervan dat zelfs oog in oog met de dood sommige mensen nooit hun menselijkheid en de hoop op een beter leven verliezen.
Zelf ben ik zeer geïnteresseerd in geschiedenis. Niet zo zeer in wat de Grieken deden maar meer over de gevolgen van daden en acties die plaatsvonden en zo onze huidige gemeenschap gecreëerd hebben. Het boek kwam ik tegen op de boekenbeurs in Antwerpen en het trok meteen mijn aandacht. Niet alleen de titel sprak me aan, maar vooral de cover. Het laat je een meisje zien dat gefotografeerd was door Wilhelm Brasse en zo onwetend haar doodsvonnis heeft getekend. Je ziet de onschuld, onwetendheid en wanhoop op haar gezicht. Later bleek dit ook de foto te zijn waar Brasse het meest bij stilstond.
In het midden van het boek vind je een aantal foto’s die zijn overgebleven na de massavernietiging. Het was de bedoeling van de bezetters om elk soort bewijs materiaal naar hun gruwelpraktijken te wissen uit de geschiedenis. Gelukkig zijn er nog een aantal foto’s bewaard gebleven. Ondanks de kwaliteit van de foto’s laten ze je toch huiveren en nadenken. Het boek laat je in spanning en je blijft verder lezen omdat je wil weten hoe het met Brasse en zijn collega’s gaat. Je kan je zeer makkelijk inleven in hun wereld vanwege de gedetailleerde schrijfwijze.
Dit boek is leuk als je :
Meer te weten wil komen over het persoonlijke verhaal van iemand die alles tot in de kleinste details heeft moeten doorstaan. Je je volledig kan inleven in zijn leefwereld en je vooral openstaat tot nadenken bij de gebeurtenissen en foto’s.
Dit boek is niet leuk als :
Je houdt van vrolijke, gezellige boeken. Het boek is immers de gruwelijke waarheid in tekst en in beeld. Je jezelf niet wil openstellen om deze periode in je op te nemen en er maar laks over te gaan, je hebt echt een ‘boeit niet, ik was er niet’ instelling. En als je liever niet aan zulke dingen herinnerd word, het is immers geschiedenis maar ik wil zulke zaken niet weten.
Als je niet zo een grote lezer bent maar wel geïnteresseerd bent naar het leven van Wilhelm Brasse kan je ook kijken naar de docu. Deze kan je bekijken door op volgende link te klikken.
Zijn foto’s zijn nog te bezichtigen in het Auschwitz museum.
Het boek kan je bestellen via Bol.com :
e-Book (nu met extra korting)
Paperback
Groetjes,
Daisy
greendaisys.wordpress.com 